چگونه باید درک مفاهیم شاخص فلاکت، خط فقر، سبد معیشتی و… را به کودکان آموخت؟.
حمیدرضا امام‌قلی‌تبار، بازرس مجمع عالی نمایندگان کارگران کشور: براساس تعریف سازمان‌های جهانی خط فقر حداقل درآمدی است که یک نفر بتواند در یک کشور زندگی کند، حال با توجه به برآورد حدود ۱۰ میلیون تومانی خط فقر کشورمان برای یک خانواده چهار نفره و دریافت خوشبینانه حقوق ماهیانه سه میلیون تومان، به‌راحتی می‌توان گفت که کارگران (بیش از نیمی از جمعیت کشورمان) در فقر مطلق به سر می‌برند» و این در حالیست که طبق بسیاری از اصول قانون اساسی دولت موظف به خدمت و حمایت مالی از شهروندان مخصوصا زنان، کودکان، سالمندان، ازکار افتادگان است از جمله اصول ۳ قانون اساسی که در ۱۶ بند و ۲۰، ۲۱ و ۲۹ اهداف فوق را یاد آور می شود .
اما در حال حاضر «خط فقر» تبدیل به واژه ای شده است در دهان مسئولان کشور تا هر کس درباره آن عددی را به زبان آورد برای ابراز وجود و بازهم فقط برای مطرح کردن حمایت از شهروندان در حالیکه تنها و تنها وظیفه آنان اجرا و برقراری همین قوانین نیم بند موجود در قانون اساسی است که آنهم هزاران اما و اگر و تبصره و ماده را به دنبال خود یدک می کشد.
مرکز آمار بمنظور کاهش نرخ بیکاری در ایران، اقدام به افزایش شاخص سن بیکاران کشور نموده و آن را از۱۰سال به ۱۵سال تغییر داده است، با اتکا به این روش مرکز آمار ایران اعلام می دارد که بیکاری در کشور کاهش یافته است، یادآور می شویم که پیش از این، پایه سنی محاسبه نرخ بیکاری را جمعیت بیکار بالای۱۰ سال قرار می‌دادند اما با افزایش سن مبنا در ارزیابی جمعیت بیکار، هرچند که در ظاهر نرخ بیکاری کمتر نشان داده می شود اما با توجه به اقتصاد بیمار ایران و بحران موجود، این اقدام تغییری در واقعیت بیکاری و نرخ بالای آن ایجاد نمی‌کند؛ چر که اواقعیت‌ها در تضاد با این تعداد و ارقام است.
در ایران معدل دستمزدها برای مزدبگیران همواره نه فقط پایین‌تراز شاخص خط فقر و سبد معیشت خانوار محاسبه و معین می شود بلکه میزان هزینه یک خانوار چند برابر دستمزدهای تعین شده بوده وهست، و بر این اساس است که روز به روز بر کودکان کار و خیابان افزوده می شود، کودکان زیر ۱۵سال که برای تامین معاش خانواده خود، راهی خیابان‌ها و یا کارگاه‌ها می شوند، هرچند که قانون کار مورد تصویب و پذیرش مجلس، حداقل سن کار را ۱۸ سال تعیین کرده است؛ اما این قوانین همانند اصولی که در ابتدا نامبرده شد، فقط بر اوراق نوشته می شودو از نظر دولتمردان قابلیت اجرایی ندارد.
در این شرایط بحرانی و لبریز از بیماری زن و مرد و کودک و نوجوان بسان ابر و باد و مه و خورشید و فلک در کارند
آنهم به اجبار و از روی استیصال تا نانی به کف آرند که رفع نیاز شود ودیگران در اختلاس تا شاید رفع حرص و آز آنها شود.
بیکاری ناشی از کرونا، تعداد دستفروشان متروی تهران را در حالی بیشترکرده است که خطر ابتلا به کرونا از هر زمان جدی تر است، فرزندان کارگران، در اهواز و سایر شهر ها در کنار والدین خود ایستاده اند ناامیدی و بیقراری خود وخانواده را به رخ مسئولان می کشند هرچند که معاون وزیر بهداشت رسماً اعلام کرده است که ۳۰درصد مردم نان ندارند بخورند، شهروندانی که وجه نان خود را قسطی پرداخت می کنند نه فقط یک مورد و یک جا که در سیستان و بلوچستان و زابل، در رودان و هرمزگان و دشتی بوشهر و رئیس جمهور حسن روحانی می فرمایند:
اقتصاد کشور در آستانه ثبات و رشد قرار گرفته است!!!؟
این فقر گسترده به موجب سیاست‌های غلط دولت و یا دیرهنگام، تصمیم‌های عجولانه و گاه کارشناسی نشده مسئولان به ملت تحمیل شده است و شهرندان باید برای پاسخگوی به نیازهایشان، بدون افزایش سطح درآمد با تورم۵۰ درصدی و روند صعودی شاخص فلاکت دست و پنجه نرم کنند، ساکت باشند، اعتراض هم ممنوع است!
یادآور می شویم که:
دولت جمهوری اسلامی ایران براساس تعهد و سوگند وفاداری که به قانون اساسی کشور، اعلامیه جهانی حقوق بشر و کنوانسیونهای بین المللی امضا شده دارد باید شرایط لازم و کافی را برای تامین یک زندگی مطلوب و قابل قبول برای همۀ شهروندان و بویژه نیازمندان فراهم ساخته در جهت برقراری، اجرا و آموزش اهداف ۱۷ گانه سند ۲۰۳۰ یونسکو اقدام نماید از بویژه :
هدف اول: بدون فقر: به تمام انواع فقر در هر کجا باشد پایان دهیم.
هدف دوم: بدون گرسنگی: به تمام گرسنگی پایان دهیم، به امنیت غذایی و تغذیه سالم برسیم، و کشاورزی پایا را ارتقاء دهیم.
هدف سوم: سلامتی مطلوب: زندگی سالم را تضمین کنیم و برای همه د ر همه سنین سطح سلامتی را بهبود بخشیم.
۱۳۷۷
کانون دفاع از حقوق بشر در ایران
نمایندگی ایالت بادن وورتمبرگ
آخرین دیدگاه‌ها