شکنجه های سیاه وشکنجه های سفید
شکنجه نقض آشکار حقوق بشر و رفتاری علیه حرمت و کرامت انسان تلقی می شود. مجمع عمومی سازمان ملل این عمل را محکوم و حقوق بین الملل و همچنین حقوق داخلی کشورها آن را منع نموده است. امروزه شکنجه در حقوق بین الملل به عنوان یک جرم بین المللی شناحته شده و کنوانسیون منع شکنجه مصوب ۱۹۸۴ سازمان ملل و اساسنامه دیوان کیفری بین المللی بر جرم بودن آن تاکید دارد. براین اساس در هر شرايطى چه در يك محيط محدود از نظر مكانى مانند زندان، و يا يك خانه و چه در يك محيط بزرگ‌تر كه می‌تواند يك محله يا يك شهر باشد، هر گونه دخالتى از سوى صاحبان قدرت در اين مكان‌ها و در جهت ممانعت از دستيابى به نيازهاى اوليه افراد، می‌تواند شكنجه و آزار تلقى گردد، حال چه شكنجه جسمى باشد و يا شكنجه روحى كه بعضا از آن به عنوان شكنجه سفيد هم نام می‌برند.در کشور ایران عمل شکنجه به صورت محروميت از دستيابى به نيازهاى اوليه فيزيولوژيكى غذا، آب، هوا، بهداشت و سرپناه و در همين حال هم خشونت وحشيانه‌اى كه تنها هدف از آن اعمال ازار جسمى و فيزيكى بر فرد زندانى بوده است اعمال میشود .شلاق زدن‌هاى طولانى، خونين كردن سر، صورت و بدن زندانى، بی‌خوابى و وادار كردن به بيدار ماندن،عدم معالجه زخم‌هاى حاصل از اين شكنجه‌ها، قرار دادن در محيط‌هایى كه می‌تواند سلامتى اندام‌هاى فرد را مورد تهديد قرار دهدویا باعث مرگ این افراد شود. پس از حوادث ۸۸ جان‌به‌در بردگان از کهریزک گفتند،گاهی تراکم به حدی بود که در یک سلول زندانیان زخمی و کتک‌خورده روی‌هم ریخته می‌شدند و برخی به دلیل خفگی جان می‌باختند همين‌طور شكنجه‌هاى روحى و روانى جنسى، تهديد به تجاوز فردى و گروهى تا تجاوز به انواع شيوه‌هاى غير انسانى، تحقير و خرد كردن اعتماد به نفس و صيانت نفس زندانى و همه شيوه‌هايى كه فرد را در مرز مرگ روحى و روانى و نهايتا ترس فرد از مرگ می‌كشاند، هدف شكنجه‌گران بوده است. اين مجموعه‌اى كه ذكر شد تقريبا در همه‌ی زندان‌هاى ايران اعمال شده است و بى‌گمان همه زندانيانى كه مورد شكنجه و آزار قرار گرفته اند در چارچوب اختلال استرس بعد از حادثه قرار می‌گيرند كه با كمال تاسف اختلالى پايا و مقاوم است كه می‌تواند بعد از آزادى از زندان هم مجددا بازسازى شود و همه‌ی آن شكنجه‌ها و آزارها را دوباره تجربه كند.با وجود اینکه شکنجه در حقوق بین الملل محکوم شده است اما این عمل در ایران به طور سیستماتیک پیاده میشود. در ایران از هر نوع شکنجه جهت اعتراف گیری ویا ایجاد ارعاب استفاده میشود . طبق امار بدست امده از زندانیان و عدم دسترسی به وکیل ویا عدم ارتباط با خانواده و همچنین عدم دسترسی به خدمات پزشکی جزء شکنجه هایی است که دولت ایران بر زندانیان اعمل میکند وبا وجود هشدارها از طرف جوامع بین المللی با پاسخهای دروغین و اعلام اصول فقه به معنای مجازات انجام شده زیر باراین عمل ضد انسانی نمیروند. از جمله کسانی که در این دهه توسط عمل غیر انسانی شکنجه به نامهای هدی صابر پژوهشگر و روزنامه نگار، ستار بهشتی، کاووس سید امامی فعال محیط زیست، محمد راجی از دراویش گنابادی ، سینا قنبری از معترضین آبان 96، وحید حیدری و چندده تن وکسانی همچون بهنام محجوبی ها که به دلیل شکنجه و عدم دسترسی به پزشک جان خود را از دست دادند جز اولینها نبوده اند واخرین هم نیستند.
ما مدافعان حقوق بشر:در اینجا با استناد به ماده ۵ اعلامیه جهانی وماده هفتم کنوانسیون بین المللی حقوق مدنی وسیاسی که مقرر داشته هیچکس را نمیتوان مورد ازارو شکنجه و یا مجازات و رفتارهای غیر انسانی و توهین امیز قرار داد و همچنین با توجه به اصل ۳۸ قانون اساسی جمهوری اسلامی مبنی بر هرگونه شکنجه برای گرفتن اقرار ویا کسب اطلاع ممنوع
خواهان پایان دادن به اعمال هر گونه خشونت وشکنجه و توهین به کرامت انسانی و همچنین آزادی بدون قید و شرط کلیه زندانیان سیاسی و عقیدتی می باشیم
کانون دفاع از حقوق بشر در ایران
نمایندگی منطقه جنوب المان
آخرین دیدگاه‌ها