چهارم ژانویه سالگرد تولد لویی بریل، انگیزه ای شد تا سازمان ملل آن روز را (روز جهانی بریل) نام نهاده و به ثبت جهانی برساند و پس از آن بود خط بریل روز به روز تکامل یافت و با تکنولوژی جدید نیز منطبق گردید اگرچه هنوز هم با مشکلات و کاستی هایی روبروست بویژه در ایران ما که معضلی است علاوه بر سایر مشکلات و معضلاتی که روشندلان کشورمان با آن دست به گریبانند .
به باور آقای یدالله فرزین ستوده معلم بازنشسته نابینایان یکی از بزرگترین چالش های خط بریل در ایران عدم امکانات، آموزش و دسترسی نابینایان به این خط است که اگر بریل نداشته باشند سواد ندارند، اگر چه کامپیوتر کار نوشتن را سهل تر می سازد اما آشکارا شاهد غلط های بسیار فاحش در نوشته های نابینایان و حتی افراد بینا هستیم که هیچ کنترل، مدیریت و یا برنامه ای هم برای پیشگیری از اینگونه اشتباهات وجود ندارد و این خود مشکل دیگری است بر سایر مشکلات آنها.
متاسفانه دولت جمهوری اسلامی ایران از چاپ کتاب های بریل هم پشتیبانی نمی کند، همچنین چاپ کتاب برای کودکان نابینا از جمله دیگر مواردی است که مورد بی توجهی قرار گرفته است و این عدم توجه به ارتقای سطح دانش علمی جامعه نابینایان که در گرو گسترش فرهنگ کتابخوانی است به دنبال خواهد داشت چرا که نابینایان برای مطالعه و افزایش آگاهی نیازهای ویژه خود را دارند، مرکز رودکی هم که این کار را می کرد، مدتی است که عملکردش متوقف شده است.
آقای حسین شیرخانی کارشناس ادبیات نابینایان که در امر تحقیق و مطالعه (رشته‌های تاریخ، فلسفه و ادبیات) به اخذ مدارک عالی دست یافته است می گوید پیشرفت تکنولوژی نقش بریل را کاهش داده است زیراتکنولوژی روش‌های تازه دسترسی به منابع اطلاعاتی را در اختیار نابینایان قرار داده است و نقش بریل را کم رنگ تر ساخته است، از سوی دیگر به دلیل عدم وجود زیرساخت ها و سخت افزار لازم در ایران، نابینایان ایران متاسفانه از دسترسی به تجهیزات روز محروم هستند.
آقای بهروز افروز یکی دیگر از معلمان جوان نابینایان نیز در مورد محرومیت ها و مشکلات امروز نابینایان می گوید:
ابتدائی ترین مشکل نابینایان ایران دیدن نیست بلکه دیده نشدن آنهاست.
وی در ادامه می افزاید: شوربختانه این دسته از جامعه معلولان جسمی با مشکلات متعددی روبه‌رو هستند که دسترسی آنان به کتاب‌های مخصوص خود تنها یک مورد از بیشمار موارد موجود است که چند نمونه از آن را یاد آور می شوم:
مسئولان آموزش مدارس ساعات فوق برنامه برای فعالیت های غیردرسی دانش آموزان را یا حذف می کنند و یا محدودیت هایی اختصاصی وضع می کنند، جدا از عدم گرایش به تجهیزات نوین در بسیاری از موارد حتی در دادن کاغذ تحریر هم امساک می کنند.
متاسفانه نابینایان ایران در زمره گروه هایی هستند که بیشترین مشکل را در زمینه اشتغال دارند زیرا جامعه نسبت به تاثیر نابینایی بر توانمندی فرد بر انجام کار و مشاغل، تصوری دیگر گونه دارد برخلاف ماده ۲۲ منشور جهانی حقوق بشر مبتنی بر اینکه:
هر کس بعنوان عضوی از جامعه حق دارد حقوق سلب ناشدنی اقتصادی اجتماعی و فرهنگی خویش را برای حفظ حثیت و رشد آزادانه شخصیت خود بدست آورد.
هم اکنون بیش از ۴۰% از دانشجویان معلول کشور نابینا هستند و سهم بالایی را هم در زمینه تحصیل در دانشگاه ها و فارغ التحصیلان دارند اما، نابینایان شاغل هم از مشاغل با تحصیلات و تخصص خود محرومند و صرفا شاغل به شمار می آیند، فارغ از سلیقه و ضوابط خود تصویب شده که برای استخدام نابینایان در دستگاه های اجرایی وجود دارد، مشکل دیگر فقدان سیستم های حمایتی شغلی است که این خود ناقض بند ۱ از ماده ۲۵ اعلامیه جهانی حقوق بشر است که اشاره به بهره مندی همه از زندگی با کیفیت قابل قبول دارد از اینرو ما ضمن بزرگداشت ۴ ژانویه و روز جهانی بریل عدم توجه مسئولین نسبت به این گروه از شهروندان را محکوم نموده، حمایت همه جانبه و رفع مشکلات نابینایان و کم بینایان ایران را در زمره وظایف دولت جمهوری اسلامی ایران می دانیم که باید هرچه زودتر در رفع آن اقدام نماید.
۱۳۷۶
کانون دفاع از حقوق بشر در ایران
کمیته دفاع از حقوق جوان و دانشجو
آخرین دیدگاه‌ها