گروه درمان و بویژه پرستاران دراعتراض به وضعیت نا امن شغلی، بی ثبات سازی نیروهای پرستاری وتبعیض درآمدی در نظام سلامت کشور، هفته های اخیر درچند استان ایران دست به تجمع زده اند که همچنان ادامه دارد چرا که از آغاز شیوع کرونا، بالغ بر۲۰هزارتن از کادر پرستاری کشورمان به این بیماری مبتلا شده اند اما هیچ یک از مسئولان راغمشان نیست و همچنان طلبکارانه در پی کاهش نیرو و توان نیروهائی هستند که باید به ناتوانان و بیماران توانائی ببخشایند.
فاز اول ابتلای ایرانیان به « کروناویروس » در شرایطی رخ داد که دولت آگاهانه از انتشاراخبار واقعی وشیوع آن خودداری میکرد، دنیا نیز اطلاع چندانی از نحوه ابتلا و مراقبت از آنرا نداشت، اما از ابتدا و در آن شرایط هولناک و خطرناک، پرستاران و سایر کادر درمان ناچار بودند ساعات ها به مراقبت از بیماران بپردازند، خستگی و درماندگی ناشی از این کار سخت و پُر مخاطره، نبودن امکانات و تجهیزات مراقبتی، تحمل سختی وعذاب ناشی از استفاده طولانی مدت ماسک و سایر وسائل حفاظتی، دوری از خانواده، نگرانی، اضطراب، ترس از مرگ و هراس از اینکه عاملی شوند برای انتقال بیماری به سایر افراد خانواده، شاهد و ناظر بودن بر مرگ تدریجی برخی از بیماران و همکاران و…از جمله مواردی است که این عزیزان در قبال عدم آمادگی و فقدان برنامه ریزی صحیح و روشن متولیان امر متحمل شده، با وجود قربانی های فراوان، به شایستگی و لیاقت بسیار انجام و ادامه داده اند ولی، مسئولان امر نه تنها قدر دانشان نشدند که آنان را در چنین شرایط و وضعیت خطرناک هم رها کرده اند و به دنبال منافع خویشند فارغ از اینکه تنها خواسته جامعه پرستاری و کادر درمان در برابراین همه فشار کار و خطرات ناشی از آن لغو قوانین نابرابر، امنیت شغلی، استخدام دایمی، دستمزد عادلانه و بموقع است.
فاز دوم در حالی آغاز گشت که سازمان عفو بین الملل در پایان دوره فاز اول اعلام داشت در بین۷۹ کشور، ایران از نظر میزان مرگ و درگیری باویروس کرونا در ردیف هشتم جدول است، اکنون که در فاز دوم هستیم، متاسفانه تعداد افراد مبتلا به مراتب بیشتر از فاز اول است بطوری که ظرفیت پذیرش بیمار جدید در مراکز درمانی وجود ندارد، تعداد۶۰۰۰ پرستار مبتلا به بیماری عملا از چرخه خدمت خارج شده اند وبیش از۵۰ پرستارجان باخته اند، کمبود نیروی پرستاری و فشار بیشتر به کادر درمان باقیمانده موجب کاهش تمرکز در رعایت اصول مراقبتی می گردد وکار وقتی غیرقابل تحمل تر میشود که پرستاران در مقابل تمام ازخود گذشتگی های انجام شده، نه تنها هیچ پشتوانه ای در مورد پرداخت معوقات و انجام وعده های مالی داده شده ندارند و دریافتی هم نداشته اند، بلکه میزان کارانه و پاداششان علیرغم افزایش صددرصدی کارها و مسئولیتها به ده درصد مبالغ گذشته کاهش یافته است که این میزان کسر حقوق وعدم پرداخت دستمزدها مشکلات معیشتی زیادی برای آنها در این بحران و شرایط شیوع گسترده ویروس کرونا به وجود آورده است و در حقیقت روی کرد دولت جمهوری اسلامی ایران نسبت به کادر درمان استثمارگونه است و این عزیزان درمانگر در هزارتوی تنگنا ها، اعم از اقتصادی، اجتماعی و شغلی دست و پا میزنند و نه فقط هیچکس پاسخگوی هزاران درد بی درمانشان نیست که:
کادر درمان در ایران = با عدم امنیت جانی و فقدان امنیت شغلی
ما بار دیگر به مسئولان ایران وزمامداران اموراعلام میکنیم که استفاده ازالفاظ زیبا و تشکر آمیز برای قدردانی از تلاشها و ایثارگری های این فرشتگان سفید پوش در این روزهای پرمخاطره، دهشتناک و خاکستری خوب است اما کافی نیست، باید هدف سوم از سند ۲۰۳۰ یونسکو تائید و اجرا شود یعنی : تضمین زندگی سالم و ترویج رفاه برای همه در تمام سنین و همچنین ماده های ۲۳، ۲۴ و ۲۵ از اعلامیه جهانی حقوق بشر که بر حق امنیت کار، حق استراحت و فراغت و حق خوراک، مسکن و مراقبتهای طبی و خدمات لازم اجتماعی برای همه استوار گردیده است .
۱۳۵۴
کانون دفاع از حقوق بشر در ایران
کمیته دفاع از حقوق کار و کارگر
آخرین دیدگاه‌ها